That's right i'm taking over...
Door: Evert Theman
Blijf op de hoogte en volg Nicole
17 Mei 2016 | Suriname, Paramaribo
Voor een keertje dan. Voor degene die onder een steen geleefd hebben even kort: Ik (Matthijs) ben voor drie weken op bezoek bij Nicole in Paramaribo. Nicole loopt hier namelijk haar stage voor de pabo zoals je in haar blog al lang hebt kunnen lezen. Nou leek het me leuk om voor het echte "op reis" gevoel haar blog een keertje over te nemen (en stiekem is Nicole gewoon druk met stage). Ik kan al wel vast verklappen dat het geen terugkomend iets wordt, ik vind het nu al veel gedoe en ik moet nog beginnen.
Goed ik zal bij het begin beginnen, mijn vliegreis hiernaartoe. Ik kan er eigenlijk kort over zijn. Ik was snel door de douane en heb daarna dankzij taxfree-shopping een "goedkoop" kopje koffie gedronken van slechts 10 euro. In het vliegtuig werd ik verzocht van stoel te wisselen zodat een vrouw die niet de moeite had genomen een stoel te kiezen (iets wat ik wel gedaan had zodat ik aan het gangpad kon zitten om mijn benen te strekken) bij haar man kon zitten. Schoorvoetend liep ik naar mijn nieuwe stoel. Gelukkig zat ik nog wel aan het gangpad maar ik schrok wel van mijn mede passagiers, twee schreeuwende chinezen. Toen we opstegen werden ze echter al snel stil waardoor mijn vlucht redelijk soepel verliep. Helaas kon ik niet slapen maar ik had een beeldscherm in mijn stoel. Ik kijk wel vaker vrijwillig 9 uur onafgebroken naar een scherm. Eenmaal geland in Paramaribo was ik als een van de eersten buiten dankzij mijn nieuwe stoel, die vlakbij de uitgang zat. Tot mijn verbazing zag ik Nicole ineens staan toen ik door de douane was. Ze had verteld dat ze in het appartement op me zou wachten. Na een hoop vlinders in mijn buik en een redelijk stille reis van het vliegveld kwamen we aan bij ons onderkomen voor de komende drie weken. Die avond zijn wel lekker uit eten geweest en daarna op tijd naar bed om bij te komen van mijn lange vlucht.
De volgende dag heb ik samen met Nicole ontbeten en ben ik snel weer mijn bed in gedoken toen ze naar stage ging. 's Middags ben ik met een taxi (waarvan de chauffeur familie heeft in Enschede) naar Nicole haar oude woning gereden. Nicole was hier zelf op de fiets naartoe om een paar spulletjes op te halen, te betalen voor onze eerste trip (lees je zo meer over) en een fiets voor mij te huren. Mijn fiets is een zeer luxe model met een vierkant wiel, een rem die het alleen doet als je al redelijk in paniek raakt en banden waarvan ik twijfel of ze lek zijn of gewoon erg zacht. Toen was het tijd voor een nieuwe ervaring fietsen door Paramaribo. Ik had er vooraf niet zo erg over nagedacht, ik fiets immers altijd thuis. Ik had alleen met een aantal dingen geen rekening gehouden. Zo is Nicole een racemonster die met ongeveer 80 km/h de auto's inhaalt op haar fiets, rijden ze hier om wat voor reden dan ook links, bestaan er geen fietspaden, zijn de wegen "niet zo best meer" waardoor er af en toe plotseling een krater in de weg zit(ik begreep plotseling waarom mijn fiets vierkante wielen heeft), rijden de Surinamers alsof hun leven er vanaf hangt en heeft niemand van roetfilters of katalysatoren gehoord. Al met al heb ik het stukje fietsen van Nicole haar huis naar ons nieuwe huisje nauwelijks overleefd terwijl Nicole al twee maanden fluitend verder fietst dan dat. Eenmaal bijgekomen zijn we naar Junglebook in de bioscoop geweest. Ik wist niet dat mijn broertje (Thomas) zo goed kon acteren. Woensdag zijn we verhuisd, wel zo'n 10 meter. Het eerste huisje had namelijk geen airco en deze wel. Omdat we een tijdje sleutels van beide woningen hadden hebben we ook een deel van het interieur meegenomen. Zo zijn de badmat, het bestek maar ook de tv (deze heeft YouTube) meeverhuisd. Op donderdag hebben we door de binnenstad gewandeld en hebben we op een heerlijke plek wortel taart gegeten met een fruitshake. Daarna zijn we, zoals Nicole vaker doet, naar het onafhankelijkheidsplein gegaan om te frisbeeën met Filipijnse studenten. Erg gaaf maar vooral erg vermoeiend. En dankzij mijn lengte kon ik af en toe een frisbee uit de lucht graaien waardoor ik niet compleet nutteloos was.
Op vrijdag besloot ik zelf op pad te gaan. Ik had op tripadvisor een van de dingen uitgekozen die bovenaan de lijst stond. Een kerkje in de buurt van het onafhankelijkheidsplein. Het plan was bij de kerk te kijken en vervolgens ook foto’s van het onafhankelijkheidsplein te maken. Dus op vrijdag ochtend na een stevig ontbijt gingen ik en mijn luxe fiets op pad. Ik ben eerst lang Nicole haar stage gefietst om haar de sleutels te geven. Daar kreeg ik meteen een rondleiding en moest ik voor haar klas staan om mezelf voor te stellen. De kinderen hadden best veel vragen voor ‘Meneer Matthijs’. Zo moest ik antwoorden hoe oud ik was (23 euhh nee 22) of ik de man van Nicole ben (nog niet) en waarom ik zo lang was (melk drinken). Hierna begon mijn grote reis naar de kathedraal en het onafhankelijkheidsplein. Ongeveer een eeuw later kwam ik bij de kathedraal en met 5 minuten stond ik weer buiten. Ik mocht binnen geen foto’s maken en behalve het mooie houten gewelf was er weinig te zien. Buiten hoorde ik ook muziek en geschreeuw waar ik nieuwsgierig van werd. Er was een protestmars bezig tegen het verhogen van de energieprijzen en ik heb een tijdje vol bewondering staan kijken. Zelfs bij een protest hoort namelijk dansmuziek en ijsverkopers. En elk protestbord dat ik voorbij zag komen had spelvauten die zelfs ik met mijn dyslexie eruit kan halen. Daarna ben ik met een toeristische route langs een supermarkt weer naar huis gefietst terwijl ik van de zon genoot. Thuis gekomen bleek helaas dat ik iets te veel van de zon genoten had. Ik ben zo erg verbrand dat ik licht geef in het donker. Na een douche in aftersun die ik op aanraden van Koen en Vera in de koelkast heb gezet (nog bedankt ;)) ben ik snel gaan slapen om de volgende dag weer topfit te zijn voor de trip naar Brownsberg.
Nicole heeft via haar oude woonadres een tour kunnen boeken naar Brownsberg. In Suriname ligt een gigantisch stuwmeer ter grote van de provincie Utrecht. Naast dat meer ligt de Brownsberg waar wij de nacht zouden doorbrengen. Op zaterdag begon onze reis om kwart voor 8 met als eerste stop Berg en Dal om daar te ziplinen. Het ziplinen was echt gaaf om te doen. Vooral de kabel die ze over de rivier gespannen hebben is erg mooi en geeft een prachtig uitzicht. Na een lunch aan die zelfde rivier stapten we weer snel de bus in op weg naar het stuwmeer. Daar hebben we een boottocht gemaakt en in de stortregen gezwommen. Vervolgens reden we door naar de Brownsberg. Toen we aan de voet van de berg een zandpad bereikten had ik eigenlijk verwacht dat we verder moesten lopen maar ons busje reed gewoon vrolijk door over het steeds steiler en hobbeliger wordende zandpad. Bovenop de berg werden we begroet door een fantastisch uitzicht. Vervolgens kwam een van de bewoners op onze gids af om te vertellen dat hij een theraphosa blondi had gezien. Deze heeft de gids gevangen en “getemd” zodat iedereen er mee op de foto kon. Zoals je aan mijn gezichtsuitdrukking kan zien was ik volkomen ontspannen en deed de spin me helemaal niets. ’s Avonds hebben we een nachtwandeling gemaakt op zoek naar wilde dieren. Deze dieren bleken voornamelijk kikkers te zijn en we waren redelijk snel weer terug bij ons kamp omdat de weg overspoelt was door de regen. De volgende dag zijn we na een flink ontbijt naar twee watervallen geweest. Helaas was dit zandpad te stijl voor de bus waardoor we ons zelf op handen en voeten met behulp van touwen via het pad naar beneden moesten laten vallen. Na de lunch was het tijd voor de lange terugreis naar Paramaribo. Toen we daar eenmaal aankwamen bleek het er harder geregend te hebben dan in de bergen. Een groot deel van de straten stond blank en toen we de bus uitstapten barstte net een nieuwe bui los. We hebben daarom in een tentje in de buurt eerst maar lekker een echte Hollandse pannenkoek gegeten.
Zo dat waren in vogelvlucht onze belevenissen van de afgelopen week. Hopelijk is het niet te veel om allemaal te lezen. Ik ben na deze week al wel volledig ingeburgerd. Ik behoor nu tot de loco’s en samen lachen we om die bakra’s. Volgende week neemt Nicole het weer van me over en zal het blog gewoon op maandag online staan, iets wat mij dankzij tijdgebrek niet is gelukt.
Goed ik zal bij het begin beginnen, mijn vliegreis hiernaartoe. Ik kan er eigenlijk kort over zijn. Ik was snel door de douane en heb daarna dankzij taxfree-shopping een "goedkoop" kopje koffie gedronken van slechts 10 euro. In het vliegtuig werd ik verzocht van stoel te wisselen zodat een vrouw die niet de moeite had genomen een stoel te kiezen (iets wat ik wel gedaan had zodat ik aan het gangpad kon zitten om mijn benen te strekken) bij haar man kon zitten. Schoorvoetend liep ik naar mijn nieuwe stoel. Gelukkig zat ik nog wel aan het gangpad maar ik schrok wel van mijn mede passagiers, twee schreeuwende chinezen. Toen we opstegen werden ze echter al snel stil waardoor mijn vlucht redelijk soepel verliep. Helaas kon ik niet slapen maar ik had een beeldscherm in mijn stoel. Ik kijk wel vaker vrijwillig 9 uur onafgebroken naar een scherm. Eenmaal geland in Paramaribo was ik als een van de eersten buiten dankzij mijn nieuwe stoel, die vlakbij de uitgang zat. Tot mijn verbazing zag ik Nicole ineens staan toen ik door de douane was. Ze had verteld dat ze in het appartement op me zou wachten. Na een hoop vlinders in mijn buik en een redelijk stille reis van het vliegveld kwamen we aan bij ons onderkomen voor de komende drie weken. Die avond zijn wel lekker uit eten geweest en daarna op tijd naar bed om bij te komen van mijn lange vlucht.
De volgende dag heb ik samen met Nicole ontbeten en ben ik snel weer mijn bed in gedoken toen ze naar stage ging. 's Middags ben ik met een taxi (waarvan de chauffeur familie heeft in Enschede) naar Nicole haar oude woning gereden. Nicole was hier zelf op de fiets naartoe om een paar spulletjes op te halen, te betalen voor onze eerste trip (lees je zo meer over) en een fiets voor mij te huren. Mijn fiets is een zeer luxe model met een vierkant wiel, een rem die het alleen doet als je al redelijk in paniek raakt en banden waarvan ik twijfel of ze lek zijn of gewoon erg zacht. Toen was het tijd voor een nieuwe ervaring fietsen door Paramaribo. Ik had er vooraf niet zo erg over nagedacht, ik fiets immers altijd thuis. Ik had alleen met een aantal dingen geen rekening gehouden. Zo is Nicole een racemonster die met ongeveer 80 km/h de auto's inhaalt op haar fiets, rijden ze hier om wat voor reden dan ook links, bestaan er geen fietspaden, zijn de wegen "niet zo best meer" waardoor er af en toe plotseling een krater in de weg zit(ik begreep plotseling waarom mijn fiets vierkante wielen heeft), rijden de Surinamers alsof hun leven er vanaf hangt en heeft niemand van roetfilters of katalysatoren gehoord. Al met al heb ik het stukje fietsen van Nicole haar huis naar ons nieuwe huisje nauwelijks overleefd terwijl Nicole al twee maanden fluitend verder fietst dan dat. Eenmaal bijgekomen zijn we naar Junglebook in de bioscoop geweest. Ik wist niet dat mijn broertje (Thomas) zo goed kon acteren. Woensdag zijn we verhuisd, wel zo'n 10 meter. Het eerste huisje had namelijk geen airco en deze wel. Omdat we een tijdje sleutels van beide woningen hadden hebben we ook een deel van het interieur meegenomen. Zo zijn de badmat, het bestek maar ook de tv (deze heeft YouTube) meeverhuisd. Op donderdag hebben we door de binnenstad gewandeld en hebben we op een heerlijke plek wortel taart gegeten met een fruitshake. Daarna zijn we, zoals Nicole vaker doet, naar het onafhankelijkheidsplein gegaan om te frisbeeën met Filipijnse studenten. Erg gaaf maar vooral erg vermoeiend. En dankzij mijn lengte kon ik af en toe een frisbee uit de lucht graaien waardoor ik niet compleet nutteloos was.
Op vrijdag besloot ik zelf op pad te gaan. Ik had op tripadvisor een van de dingen uitgekozen die bovenaan de lijst stond. Een kerkje in de buurt van het onafhankelijkheidsplein. Het plan was bij de kerk te kijken en vervolgens ook foto’s van het onafhankelijkheidsplein te maken. Dus op vrijdag ochtend na een stevig ontbijt gingen ik en mijn luxe fiets op pad. Ik ben eerst lang Nicole haar stage gefietst om haar de sleutels te geven. Daar kreeg ik meteen een rondleiding en moest ik voor haar klas staan om mezelf voor te stellen. De kinderen hadden best veel vragen voor ‘Meneer Matthijs’. Zo moest ik antwoorden hoe oud ik was (23 euhh nee 22) of ik de man van Nicole ben (nog niet) en waarom ik zo lang was (melk drinken). Hierna begon mijn grote reis naar de kathedraal en het onafhankelijkheidsplein. Ongeveer een eeuw later kwam ik bij de kathedraal en met 5 minuten stond ik weer buiten. Ik mocht binnen geen foto’s maken en behalve het mooie houten gewelf was er weinig te zien. Buiten hoorde ik ook muziek en geschreeuw waar ik nieuwsgierig van werd. Er was een protestmars bezig tegen het verhogen van de energieprijzen en ik heb een tijdje vol bewondering staan kijken. Zelfs bij een protest hoort namelijk dansmuziek en ijsverkopers. En elk protestbord dat ik voorbij zag komen had spelvauten die zelfs ik met mijn dyslexie eruit kan halen. Daarna ben ik met een toeristische route langs een supermarkt weer naar huis gefietst terwijl ik van de zon genoot. Thuis gekomen bleek helaas dat ik iets te veel van de zon genoten had. Ik ben zo erg verbrand dat ik licht geef in het donker. Na een douche in aftersun die ik op aanraden van Koen en Vera in de koelkast heb gezet (nog bedankt ;)) ben ik snel gaan slapen om de volgende dag weer topfit te zijn voor de trip naar Brownsberg.
Nicole heeft via haar oude woonadres een tour kunnen boeken naar Brownsberg. In Suriname ligt een gigantisch stuwmeer ter grote van de provincie Utrecht. Naast dat meer ligt de Brownsberg waar wij de nacht zouden doorbrengen. Op zaterdag begon onze reis om kwart voor 8 met als eerste stop Berg en Dal om daar te ziplinen. Het ziplinen was echt gaaf om te doen. Vooral de kabel die ze over de rivier gespannen hebben is erg mooi en geeft een prachtig uitzicht. Na een lunch aan die zelfde rivier stapten we weer snel de bus in op weg naar het stuwmeer. Daar hebben we een boottocht gemaakt en in de stortregen gezwommen. Vervolgens reden we door naar de Brownsberg. Toen we aan de voet van de berg een zandpad bereikten had ik eigenlijk verwacht dat we verder moesten lopen maar ons busje reed gewoon vrolijk door over het steeds steiler en hobbeliger wordende zandpad. Bovenop de berg werden we begroet door een fantastisch uitzicht. Vervolgens kwam een van de bewoners op onze gids af om te vertellen dat hij een theraphosa blondi had gezien. Deze heeft de gids gevangen en “getemd” zodat iedereen er mee op de foto kon. Zoals je aan mijn gezichtsuitdrukking kan zien was ik volkomen ontspannen en deed de spin me helemaal niets. ’s Avonds hebben we een nachtwandeling gemaakt op zoek naar wilde dieren. Deze dieren bleken voornamelijk kikkers te zijn en we waren redelijk snel weer terug bij ons kamp omdat de weg overspoelt was door de regen. De volgende dag zijn we na een flink ontbijt naar twee watervallen geweest. Helaas was dit zandpad te stijl voor de bus waardoor we ons zelf op handen en voeten met behulp van touwen via het pad naar beneden moesten laten vallen. Na de lunch was het tijd voor de lange terugreis naar Paramaribo. Toen we daar eenmaal aankwamen bleek het er harder geregend te hebben dan in de bergen. Een groot deel van de straten stond blank en toen we de bus uitstapten barstte net een nieuwe bui los. We hebben daarom in een tentje in de buurt eerst maar lekker een echte Hollandse pannenkoek gegeten.
Zo dat waren in vogelvlucht onze belevenissen van de afgelopen week. Hopelijk is het niet te veel om allemaal te lezen. Ik ben na deze week al wel volledig ingeburgerd. Ik behoor nu tot de loco’s en samen lachen we om die bakra’s. Volgende week neemt Nicole het weer van me over en zal het blog gewoon op maandag online staan, iets wat mij dankzij tijdgebrek niet is gelukt.
-
17 Mei 2016 - 15:24
Theo:
Prima verhaal Matthijs,
Als het minder zou regenen zou het nog mooier zijn, daar.
Groeten van (nog niet) jouw oom, ook aan Nicole.
-
18 Mei 2016 - 22:45
Gery:
Leuk verslag Matthijs!! ik verwacht gewoon meeeer.! Je ziet ook dat je heel ontspannen bent met die spin. Nog veel plezier daar.
groeten van ( al wel) je tante -
22 Mei 2016 - 11:29
H.F.de Vries-Prenger (Oma De Vries):
Wat weer een geweldig, gezellig lang ! verhaal en deze keer zowaar door MATTHIJS!
En nog wel met de, voor ons, zo bekende gekruide humor!
Jongen, je overtreft jezelf!
Van Nicole zijn we dat niet anders gewend :Al die prachtige, boeiende verhalen, maar doorgaans zijn jouw mailtjes meestal ( hmm ) nogal beknopt!
In elk geval hebben jullie het samen nog heel goed naar de zin! Dat blijkt wel.
Geniet de tijd die jullie nog rest!
Veel liefs voor jullie beiden.
Oma de vries.